Mutacja fioletowa jest jedną z ładniejszych mutacji, pod warunkiem, że hodowana jest w odpowiedniej kombinacji.
Doświadczenie pokazuje, że niektórzy hodowcy mają problem ze zrozumieniem istoty tej mutacji. Jeśli jednak przeanalizujemy ją krok po kroku to okazuje się, że nie jest tak skomplikowana jakby się wydawało.
Jest to mutacja autosomalna o niekompletnej dominacji, która zmienia strukturę strefy gąbczastej piór.
Wracając do wiedzy o budowie piór, możemy w skrócie powiedzieć, że normalnie niebieskie światło powstaje w gąbczastej strefie (u dzikich form) poprzez interferencję, następnie zostaje odbite przez korę piór, która zawiera żółty barwnik (psitacine). Połączenie tych niebieskich fal świetlnych i żółtej psittaciny tworzy normalny zielony kolor. Mutacja fioletowa powoduje zmianę w strefie gąbczastej. Zamiast „normalnych” niebieskich fal świetlnych wytwarzane są fioletowe fale świetlne. Kiedy te fioletowe fale świetlne są odbijane przez korę zawierającą żółtą psittacinę, otrzymujemy zielony kolor, który wyraźnie różni się od "zwykłego" zielonego dzikiej formy, jest to nieco ciemniejszy zielony i ma fioletowy połysk. Jest to czasami określane mianem "fioletowej zieleni".
Dziedziczenie fioletu jest niepełne dominujące, co oznacza, że widoczna jest różnica między ptakami z 1 czynnikiem fioletowym (SF violet) a ptakami z 2 czynnikami fioletowymi (DF violet).
Interesujące staje się gdy „violet factor” połączymy z ptakami bez żółtej psittacyny w korze (czyli: seria niebieska). Widzimy wtedy rzeczywiste fioletowe fale świetlne, które są wytwarzane w strefie gąbczastej.
Fioletowy czynnik jednak nie we wszystkich kombinacjach jest dobrze widoczny.
SF Violet w połączeniu z niebieskim ptakiem da pisklęta, które wyglądają jak normalne ptaki D blue. Ale kiedy połączymy „violet factor” z niebieskim ptakiem z D (D blue), fioletowy czynnik stanie się wyraźnie widoczny. Tak więc ptaki z 1 ciemnym czynnikiem (D) i 1 lub 2 fioletowymi czynnikami są wyraźnie rozpoznawalne jako fioletowe i mogą być jako takie opisywane. Ptaki z linii niebieskiej z dwoma ciemnymi czynnikami (DD blue), sprawią, że fioletowy czynnik będzie niewidoczny dla oka.
Podsumowując, warto wiedzieć, że:
- SF fioletowy niebieski wygląda tak samo jak ptak D niebieski
- DF fioletowy niebieski wygląda jak D niebieski z SF violet (opisywany jako fioletowy)
- SF fioletowy D niebieski ma kolor fioletowy i jest nazywany fioletowym
- DF fioletowy D niebieski ma wyraźniejszy fioletowy kolor niż ptak SF violet D niebieski
- SF fioletowy DD niebieski nie wykazują fioletu, ptaki po prostu wyglądają na DD niebieski
- DF fioletowy DD niebieski nie pokazuje fioletu (czasami można je rozpoznać po kolorze kupra) i wygląda jak normalny DD niebieski
Z powyższego wynika, że hodowanie fioletowego ptaka na wystawy nie jest tak łatwe, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Łącząc ptaki rodzicielskie, zawsze starajmy się dobierać w pary w taki sposób, aby miały maksymalną liczbę młodych w serii niebieskiej lub PPR z jednym czynnikiem ciemnym (D) i jednym czynnikiem fioletowym (SF fioletowy).
U nierozłączek mutacja fioletowa pochodzi od czerwonoczelnych i czarnogłówek. Została przeniesiona do fischer’ów, czarnolicych i lilianae poprzez hybrydy.
Fioletowy u nierozłączek czerwonoczelnych
Niektóra literatura podaje, że pierwsze fioletowe pojawiły się w 1982 r., w Holandii, inne źródła uważają, że ojczyzną tej mutacji jest Dania, jeszcze inne opisują również istnienie odbiegającego czynnika fioletowego w Ameryce. W Holandii była to mutacja fioletowa, w Danii „fiolet duński”, a w Ameryce „fiolet amerykański”. Nic dziwnego, że prowadziło to do zamieszania.
Prawdziwy czynnik fioletowy (violet factor) jest tylko jeden. W zależności od fenotypu podstawowego mogą występować „różnorodne fioletowe barwy”, ale przyczyna jest tylko jedna i jest to zmieniona struktura strefy gąbczastej. Fioletowy czynnik jest wyraźnie widoczny tylko u ptaków z linii niebieskiej z 1 czynnikiem ciemnym (D) i 1 lub 2 czynnikami fioletowymi (SF violet lub DF violet).
U nierozłączek czerwonoczelnych nie ma jeszcze (stan na 2016r) prawdziwych niebieskich mutacji ale *niebieska* wynikająca z selekcji jest temu bardzo bliska. Mamy jednak mutacje paraniebieskie: aqua i turkus.
U czerwonoczelnych można skrzyżować te fioletowo-turkusowe z pastel edged, bronze fallow, pale fallow, pallid, cinnamon, dilute, recesywny szek i dominujący szek. Pamiętajmy jednak, że ptaki zawsze powinny mieć 1 faktor ciemny i co najmniej 1 faktor fioletowy.
Fioletowy u czarnogłówek (Agapornis personatus)
Pierwsze wieści o fioletowej czarnogłówce pojawiły się w Holandii około 1995 roku. Ten ptak jest porównywalny do normalnej niebieskiej czarnogłówki, z wyjątkiem tego, że niebieskie obszary upierzenia muszą być czystym fioletem. Problem z większością ptaków DF fioletowych (DF fioletowy D niebieski) polega na tym, że biały kołnierz staje się szary. Jest to wada i należy jej w miarę możliwości unikać. Selekcja! Ptaki te (z 1 czynnikiem ciemnym i 1 lub 2 czynnikami fioletowymi) są oznaczane jako fioletowe.
Kombinacja fioletu z serią zieloną jest na szczęście niezbyt popularna. Te ptaki często są postrzegane jako D zielony i prowadzi to do zamieszania.
Fioletowy u fischer’ów
Rozwinęły się w wyniku transmutacji (hybryd) pod koniec lat 90-tych. Fioletowy fischer musi mieć całkowicie białą maskę i fioletowo niebieskie upierzenie, podobnie jak jego niebieski kuzyn. Ciemne zabarwienie maski jest wadą a te ptaki są bardziej czarnogłówką niż fischer’em. Ptaki takie powinno się wykluczać z dalszej hodowli.
Fioletowy u nierozłączek czarnolicych (agapornis nigrigenis)
Ta mutacja rozwinęła się poprzez transmutację (hybrydy), podobnie jak fischer fioletowy. Ważne jest, aby ptaki wykazywały wszystkie charakterystyczne cechy nigrigenis, jeśli chodzi o kształt i rozmieszczenie kolorów. Ptaki zbyt duże, wyraźnie bardziej fioletowe na kuprze niż na pokrywach skrzydeł, ptaki ze zbyt dużym podbródkiem itp. nie nadają się na ptaki wystawowe lub lęgowe.
Fioletowy u nierozłączek lilianae
Tutaj również pojawił się przez transmutację i podobnie jak u nigrigenis, ważne jest aby ptaki wykazywały wszystkie charakterystyczne cechy lilianae, jeśli chodzi o kształt i rozmieszczenie kolorów. Ptaki ze zbyt dużym dziobem i które mają wyraźnie bardziej fioletowe na kuprze niż na pokrywach skrzydeł nie są zgodne ze standardem.
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" 2016 - Dirk Van den Abeele
