Ptak głównie żółty z czerwonymi oczami.
Mutacja SL ino (recesywny ino sprzężony z płcią) jest obecnie (2016r) spotykany tylko wśród nierozłączek Agapornis roseicollis (czerwonoczelnych). Podobnie jak w przypadku autosomalnego recesywnego Ino (NSL) w tej mutancji rozwój czarnej eumelaniny jest zablokowany. Rezultatem jest ptak głównie żółty z czerwonymi oczami, podobnie jak w przypadku NSL ino. Dlatego trudno jest wizualnie określić, czy jest to SL ino czy NSL ino. Istnieje jednak kilka różnic. Kolor oczu SL ino jest bardziej (ciemny) bordowy, podczas gdy kolor oczu NSL ino jest bardzo jasny czerwony. Następnie kolor nóg, u nierozłączek SL ino są one całkowicie pozbawione pigmentu lub jak opisano w normach „jasnoróżowe”. W większości mutacji NSL ino u nierozłączek nadal występuje ograniczona ilość ciemnego pigmentu w stopach. Tyle jeśli chodzi o różnice wizualne. Największe różnice widać jednak, gdy spojrzymy na eumelaninę w piórach. Nie będziemy jednak teraz wnikać w tak zawiłe szczegóły tylko informacyjnie: w SL ino nadal powstaje eumelanina, która nie jest widoczna gołym okiem, ale jest widoczna pod mikroskopem elektronowym. Świadczy o tym jasnoniebieski połysk, który widzimy na zadzie SL ino green A. roseicollis. Ze względu na zniknięcie eumelaniny z niebieskich piór kupra powinny one być w rzeczywistości całkowicie białe. Ale nadal jest niebieski odcień na kuprze.
W rezultacie u A. roseicollis możemy zobaczyć tylko: jasnożółty ptak z normalną czerwoną maską. Mutacja ino nie wpływa na tę żółto-czerwoną psittacine. Ptaki mają również bladoróżowe stopy, pazury w kolorze rogowym i czerwone oczy. Jak wspomniano wcześniej, w przeciwieństwie do NSL ino, kolor nóg w SL ino będzie całkowicie jasnoróżowy, bez szarego nalotu, a oczy będą ciemnoczerwone. Kombinacje SL ino z zielonym nazywane są SL ino green (potocznie lutino).
SL ino green Agapornis roseicollis
Pierwszy pisemny raport o istnieniu SL ino green A. roseicollis pochodzi z 1942 roku.
W 1969 pojawiły się doniesienia, że w Ameryce urodził się ino A. roseicollis. W wolierze pani Schertzer w Chula Vista (Kalifornia).
Nazewnictwo tej mutacji nie nastręczało właściwie żadnych problemów. Podobnie jak NSL ino u A. lilianae i mutacja SL ino u papużek falistych, w tamtych czasach używano również terminu lutino. Chociaż istniały pewne grupy hodowców, którzy zastanawiali się, czy nie byłoby lepiej użyć dwóch różnych terminów. Postanowiono rozwiązać ten problem, używając NSL ino i SL ino.
Ptaki SL ino, w przeciwieństwie do NSL ino, zdecydowanie nie są słabe. SL ino u A. roseicollis, można łączyć z wieloma różnymi mutacjami tego gatunku, a mianowicie z orange face, palle headed, aqua, turkus i opaline.
Kombinacje z dark factor są genetycznie możliwe, ale dają niewielkie lub żadne różnice wizualne, podobnie jak NSL ino. Jedyną rzeczą, na którą jest wpływ to niebieski kolor na kuprze.
Dla początkującego hodowcy najodpowiedniejsza jest kombinacja SL ino green samiec x green (samica). W ten sposób może odróżnić samice (które wszystkie są SL ino green) od zielonych szpaltów (samców) w gnieździe i dzięki temu nauczy się podstawowych zasad genetyki.
Jeszcze raz zaznaczam: kombinacje z dark factor nie mają sensu.
Jeśli połączymy ino z aqua, uzyskamy ptaki aqua SL ino. U ptaków aqua już występuje 50% redukcja psittacine. Czynnik ino powoduje następnie, że eumelanina staje się bezbarwna, co eliminuje funkcję wizualną strefy gąbczastej. Rezultatem będzie jasnożółty ptak z jasnopomarańczowo-różową maską (maska będzie miała taki sam kolor jak normalny ptak aqua), bladoróżowe nogi, pazury w kolorze rogów, biały kuper i czerwone oczy.
Jeśli połączymy turkus z ino, otrzymamy SL ino turkus. Turkus powoduje redukcję psittaciny obecnej na ciele o około dziewięćdziesiąt procent. Na skrzydłach jest tylko sześćdziesiąt procent ubytku, przez co w tych piórach jest więcej żółtego pigmentu. Jeśli teraz połączymy to z ino a tym samym wyeliminujemy również ciemny pigment (eumelaninę), końcowy rezultat to turkus SL ino. Ptaki te są prawie całkowicie białe na ciele z jasnym, żółtym odcieniem. Skrzydła mają bardziej równomierny żółty kolor. Kuper jest biały, oczy czerwone, nogi bladoróżowe, a pazury rogowe. Maska jest prawie biała z jasnoróżowym odcieniem na czole.
Ponieważ aqua i turkus są allelami tego samego genu, kombinacje tych mutacji dadzą ptaki aquaturkus. Dzieje się tak również w przypadku krzyżowania SL ino turquoise z SL ino aqua. Wszystkie młode będą SL ino AquaTurquoise. Ptaki te nie będą żółte, jak ma to miejsce w przypadku normalnego SL ino green, ale znacznie bardziej żółte niż SL ino aqua. Najłatwiej można je rozpoznać po połączeniu żółtego koloru ciała i typowego koloru maski, który bardziej przypomina maskę turkusowego ptaka. Ptaki te kiedyś nazywano green apple ino.
Kombinacje z *niebieskim*
Oczywiście można połączyć czynnik SL ino u A. roseicollis z ptakiem *blue*. Zakłada się, że te młode są całkowicie białe, podobnie jak na przykład NSL ino blue u A. fischeri, stąd nie mogą mieć w ogóle żółtego odcienia. Ptaki te u A. roseicollis oznaczone są jako SL ino *blue*.
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
