Ptak głównie żółty z czerwonymi oczami.
Mutacja SL ino (SL - ang. Sex Linked - sprzężony z płcią) występuje tylko wśród nierozłączek Agapornis roseicollis (czerwonoczelnych), (inaczej niż NSL ino - None Sex Linked - nie sprzężony z płcią - która występuje o gatunków z grupy tzw. "białej otoczki oka", między innymi: fischer, personatus, nigrigenis).
W tej mutancji rozwój czarnej eumelaniny jest zablokowany (u idealnego ptaka całkowicie, w 100%). Rezultatem jest ptak żółty z czerwonymi oczami. U ptaków u których występuje mutacja NSL Ino jest podobnie. Istnieje jednak mała róznica. Kolor oczu u SL ino (czyli u nierozłączek czerwonoczelnych) jest bardziej czerwony (bordowy) niż u ptaków w mutacji NSL Ino (fischer, personata, lilianae) u których jest on jasno czerwony. Drugą różnicą jest kolor nóg, u nierozłączek SL ino (czerwonoczelne) są one całkowicie pozbawione pigmentu (eumelaniny) co daje kolor „jasnoróżowy”. U większości nierozłączek w mutacji NSL ino (nierozłączki fischera, lilianae, nigrigenis) nadal występuje ograniczona ilość ciemnego pigmentu w nogach co powoduje lekko szary nalot. Tyle jeśli chodzi o różnice wizualne. Między SL Ino (czerwonoczelne) a NSL Ino (gatunki z białą otoczką oka) istnieje też różnica dotycząca eumelaniny w piórach, która nie jest widoczna gołym okiem, ale jest widoczna pod mikroskopem elektronowym - nie będziemy jednak wnikać w takie szczegóły, warto tylko mieć na uwadze, że ta mała pozostałość eumelaniny w piórach SL Ino co wywołuje jasnoniebieski połysk, na okrywach nadogonowych SL ino green Agapornis roseicollis choć powinny być w rzeczywistości całkowicie białe.
Podsumowując, w rezultacie u Agapornis roseicollis w mutacji Ino to jasnożółty ptak z normalną czerwoną maską (mutacja ino nie wpływa na żółto-czerwoną psittacine). Ptaki mają również bladoróżowe stopy (bez szarego nalotu), pazury w kolorze rogowym i czerwone oczy. Kombinacje SL ino z zielonym nazywane są SL ino green (potocznie lutino).
SL ino green Agapornis roseicollis
Pierwszy pisemny raport o istnieniu SL ino green A. roseicollis pochodzi z 1942 roku.
W 1969 pojawiły się doniesienia, że w Ameryce urodził się ino A. roseicollis. W wolierze pani Schertzer w Chula Vista (Kalifornia).
Nazewnictwo tej mutacji nie nastręczało właściwie żadnych problemów. Podobnie jak NSL ino u A. lilianae i mutacja SL ino u papużek falistych, w tamtych czasach używano również terminu lutino. Chociaż istniały pewne grupy hodowców, którzy zastanawiali się, czy nie byłoby lepiej użyć dwóch różnych terminów. Postanowiono rozwiązać ten problem, używając NSL ino i SL ino.
Ptaki SL ino nie są słabe. SL ino u A. roseicollis, można łączyć z wieloma różnymi mutacjami tego gatunku: np. z orange face, palle headed, aqua, turkus i opaline.
Kombinacje z dark factor są genetycznie możliwe, ale dają niewielkie lub żadne różnice wizualne. Jedyną rzeczą, na którą jest wpływ to niebieski kolor na okrywach nadogonowych, który w przypadku ciemnego faktora może się nieco uwydatnić.
Dla początkującego hodowcy najodpowiedniejsza jest kombinacja SL ino green samiec x green (samica). W ten sposób może odróżnić samice (które wszystkie są SL ino green) od zielonych szpaltów (samców) w gnieździe i dzięki temu nauczy się podstawowych zasad genetyki.
Jeszcze raz zaznaczam: kombinacje z dark factor nie mają sensu.
Jeśli połączymy ino z aqua, uzyskamy ptaki aqua SL ino. U ptaków aqua już występuje 50% redukcja psittacine. Czynnik ino powoduje następnie, że eumelanina staje się bezbarwna, co eliminuje funkcję wizualną strefy gąbczastej. Rezultatem będzie jasnożółty ptak z jasnopomarańczowo-różową maską (maska będzie miała taki sam kolor jak normalny ptak aqua), bladoróżowe nogi, pazury w kolorze rogów, biały kuper i czerwone oczy.
Jeśli połączymy turkus z ino, otrzymamy SL ino turkus. Turkus powoduje redukcję psittaciny obecnej na ciele o około dziewięćdziesiąt procent. Na skrzydłach jest tylko sześćdziesiąt procent ubytku, przez co w tych piórach jest więcej żółtego pigmentu. Jeśli teraz połączymy to z ino a tym samym wyeliminujemy również ciemny pigment (eumelaninę), końcowy rezultat to turkus SL ino. Ptaki te są prawie całkowicie białe na ciele z jasnym, żółtym odcieniem. Skrzydła mają bardziej równomierny żółty kolor. Kuper jest biały, oczy czerwone, nogi bladoróżowe, a pazury rogowe. Maska jest prawie biała z jasnoróżowym odcieniem na czole.
Ponieważ aqua i turkus są allelami tego samego genu, kombinacje tych mutacji dadzą ptaki aquaturkus. Dzieje się tak również w przypadku krzyżowania SL ino turquoise z SL ino aqua. Wszystkie młode będą SL ino AquaTurquoise. Ptaki te nie będą żółte, jak ma to miejsce w przypadku normalnego SL ino green, ale znacznie bardziej żółte niż SL ino aqua. Najłatwiej można je rozpoznać po połączeniu żółtego koloru ciała i typowego koloru maski, który bardziej przypomina maskę turkusowego ptaka. Ptaki te kiedyś nazywano green apple ino.
Kombinacje z *niebieskim*
Oczywiście można połączyć gen SL ino u A. roseicollis z ptakiem *blue*. Zakłada się, że te młode są całkowicie białe, podobnie jak na przykład NSL ino blue u A. fischeri, stąd nie mogą mieć w ogóle żółtego odcienia. Ptaki te u A. roseicollis oznaczone są jako SL ino *blue*.
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
