Podobnie jak w mutacji aqua, nierozłączki turkusowe mają częściową redukcję barwnej psittaciny.
Należą do grupy mutacji PPR (Partial Psittacine Reduction). W przeciwieństwie do ptaków niebieskich, w których kolorowa psittacina zniknęła w 100% i mutacji aqua, w której występuje równomierna redukcja około połowy obecnej kolorowej psittaciny, ptaki turkusowe mają różnorodną redukcję kolorowej psittaciny w upierzeniu. Warto wiedzieć, że poziom redukcji psittaciny zmienia się też w zależności od gatunku i że nawet w obrębie tego samego gatunku redukcja może się znacznie różnić w zależności od osobnika.
Turkusowy Agapornis roseicollis
Według istniejącej literatury, pierwsze turkusowe Agapornis roseicollis narodziło się w Belgii dopiero w 1975 roku.
U Agapornis roseicollis mutacja ta skutkuje ok. 60% redukcją barwnej psittaciny na skrzydłach. W pozostałej części ciała następuje redukcja psittaciny o około 90%. W konsekwencji ten ptak ma „zielonkawo-niebieskie” skrzydła, ale prawie cała reszta jego ciała będzie niebieska. Piszę „prawie cała”, ponieważ jeśli przyjrzymy się ptakom uważnie, zobaczymy, że nadal mają na ciele delikatny „zielonkawy” odcień. Maska nie jest całkowicie biała, ptaki wciąż mają wyraźnie różowy odcień na czole, reszta maski jest koloru „kremowego”. Wynika to z ograniczonej ilości czerwonej psittaciny wytworzonej w masce.
Ze względu na ten specyficzny fenotyp u Agapornis roseicollis dla tej mutacji używano nazw takich jak "white mask", "white mask blue", "pastel blue", "white face" lub "sea green white face". Po międzynarodowych konsultacjach zdecydowano się na użycie nazwy turquoise (turkus) dla tej mutacji. Niestety pierwotny fenotyp turkusu u Agapornis roseicollis zanika. Kiedy ta mutacja wystąpiła po raz pierwszy, hodowcy nie byli świadomi istnienia alleli i związanych z nimi fenotypów. Większość hodowców uważała te turkusy za „niebieskie na wczesnym etapie lub w fazie rozwoju”. To, a także nazwa "white face" zdecydowanie wpłynęły na decyzję hodowców, aby od razu wybrać najbardziej niebieskie ptaki i najbielszą maskę. W rezultacie oryginalnego turkusu prawie nie można znaleźć w hodowlach, a turkusowy A. roseicollis jest prawie całkowicie niebieski.
Z biegiem czasu przekonano się, że wielu hodwoców, ciągle łącząc te „prawie niebieskie” A. roseicollis ze sobą, było w stanie zapewnić ten „prawie niebieski” kolor w obrębie pewnych linii. W ten sposób otrzymano różne turkusowe ptaki, które były prawie w 99% (a nawet więcej) wolne od psittaciny. Wiele osób uważa narodziny całkowicie ino *niebieskiego* za ostateczny dowód na istnienie niebieskiego i rzeczywiście istniały nie *niebieskie* ptaki, które były prawie całkowicie białe. Dla kompletności wiedzy należy jednak dodać, że te ptaki z wiekiem dostawały tu i ówdzie żółtą plamkę. To ponownie dowodzi, że genetycznie nie jest to prawdziwa mutacja niebieska.
Podejrzewa się, że działanie genu turkusu (blokowanie produkcji kolorowej psittaciny) jest wzmacniane z każdym pokoleniem poprzez ciągłe parowanie tych ptaków między sobą i w ten sposób powstaje coraz mniej kolorowa psittacina.
Nazwa *niebieski*
Jednego można być pewnym: pomimo tego, że większość ptaków wygląda na niebieskie, nadal mogą wytwarzać psittacine i dopóki są w stanie to zrobić, nie są tak naprawdę niebieskie (w kontekście genetycznej mutacji blue). Ale te ptaki istnieją i pojawiały się na wystawach. Większość sędziów polubiła je, a większość niebieskich fenotypów została wysoko oceniona i uzyskała najwyższe noty. W ten sposób wielu hodowców straciła zainteresowanie oryginalnym turkusem i tych ptaków już prawie nie można znaleźć w hodowlach. Szkoda, bo te ptaki miały swój urok.
Umowy międzynarodowe stanowią, że nazwa używana do mutacji, która nie jest w 100% poprawna, powinna być umieszczona między gwiazdkami (*), stąd *niebieskie*. W ten sposób zarówno typ *niebieski*, jak i prawdziwy turkus można wprowadzić i ocenić jako dwa oddzielne fenotypy. Dla turkusu oczekuje się zielonego odcienia na skrzydłach i jasnoróżowego czoła. *Niebieski* będzie oceniany jako prawdziwy niebieski i nie może zawierać psittaciny. Być może w ten sposób da się przywrócić oryginalny turkusowy typ, co ponownie zostanie docenione na wystawach. Ponadto te *niebieskie* typy będą również okazją do dalszego rozwoju i będą oceniane jak prawdziwy niebieski. Jedynym warunkiem jest umieszczenie nazwy między gwiazdkami.
Po uzyskaniu naukowego dowodu na istnienie niebieskiej mutacji w A. roseicollis, można będzie pominąć ** i od tego momentu wszystkie „niebieskie” fenotypy będą oceniane jako prawdziwe niebieskie. W ten sposób jest to dla wszystkich jasne, a hodowcy nie będą już wprowadzani w błąd.
Turkusowy Agapornis taranta
Kilka lat temu belgijski hodowca i sędzia BVA Eric Pauwels znalazł prawdopodobnego „PPR” u Agapornis taranta w gnieździe dwóch ptaków typu dzikiego. Ptak miał redukcję psittacine około 15 do 25 procent na klatce piersiowej, redukcja była mniejsza na skrzydłach. Początkowo myślał, że to modyfikacja, ale nawet po okresie pierzenia, w okresie dojrzewania ptak zachował ten „paraniebieski” kolor. Ptak, samica, został sparowany z samcem typu dzikiego dwa lata później. Młode były zielone zgodnie z oczekiwaniami. Kiedy pokolenie F1 zostało sparowane dwa lata później, w gnieździe znów pojawiły się młode „PPR”. Ptaki o podobnych cechach znaleziono później również we Włoszech i Hiszpanii. To udowodniło, że była to mutacja autosomalna recesywna. Fenotyp tych Agapornis taranta nie był identyczny z turkusowym Agapornis roseicollis. Należy pamiętać, że redukcja psittaciny w turkusie może różnić się w zależności od gatunku.
Turkusowy Agapornis fischeri
Ta mutacja istnieje od wielu lat, ale ten fenotyp ma różne nazwy. Według niektórych hodowców, została po raz pierwszy zauważona około 1996 roku w wolierach pana Felixa Del Valle na Florydzie w USA. Faktem jest, że pierwsze ptaki nazwano „żółtą twarzą” lub „żółtą maską” zgodnie z ich kolorem „żółtej maski” w Agapornis fischeri. Jeśli przyjrzymy się uważnie, zobaczymy, że pióra ciała również wykazują redukcję psittaciny. Daje to ptaka o niebieskawym ciele i jasnozielonym odcieniu na skrzydłach. Wszystko to jest podobne do turkusowego A. roseicollis, z tego powodu możemy tę mutację zaklasyfikować jako turkusową. Niektórzy mogą pomyśleć aqua, ponieważ w turkusowym A. roseicollis maska jest praktycznie biała, podczas gdy w tym przypadku wyraźnie widać jeszcze trochę żółtego. Można to jednak wytłumaczyć innym składem maski w typach dzikich. U Agapornis roseicollis maska jest jasnoczerwona, podczas gdy u Agapornis fischeri jest bardziej pomarańczowo-czerwona. Ten pomarańczowo-czerwony kolor wskazuje na obecność dodatkowej żółtej psittaciny, a także wyjaśnia jej możliwą obecność w masce turkusowego A. fischeri. Decydującym czynnikiem jest zmienna redukcja psittaciny, którą można znaleźć w upierzeniu turkusu. Poza tym każdy gatunek, w zależności od typu dzikiego, będzie miał nieco inny fenotyp, nawet jeśli mutacja może być taka sama.
Turkusowa Agapornis personatus
Pierwsze turkusowe A. personatus znaleziono w tej samej hodowli, co turkusowe A. fisheri.
Skrzydła są niebieskie z zielonym odcieniem, a zwykle zielone pióra brzucha są bardziej jasnoniebieskie (z zielonym odcieniem). Kolor klatki piersiowej jest bardzo jasnożółty. Ptaki te w kraju pochodzenia nazywano paraniebieskimi (par blue). Były więc już trzy nazwy dla tej samej mutacji: w A. fischeri używano nazwy "yellow mask", w A. personatus nazywano je „paraniebieskie” lub „żółto upierzone”. Chyba można uprościć sprawę, jeśli użyjemy terminu turkus. Przynajmniej będzie wiadomo, o czym mówimy.
Dziedziczenie
Pod względem dziedziczenia turkus to dość prosty sposób dziedziczenia. Ta mutacja dziedziczona jest autosomalnie recesywnie w porównaniu z typem dzikim. Aby mutacja dziedziczona autosomalnie recesywnie była widoczna, oboje rodzice muszą przekazać tę mutację młodym. Jeśli połączymy czysto zielonego ptaka z turkusem (nie ma znaczenia, czy samiec, czy samica jest zielony czy turkusowy), otrzymamy wszystkie młode zielone. Ale będą one szpaltami na turkus. Tak więc wszystkie młode będą fenotypowo (wizualnie) zielone, ale genotypowo będą heterozygotyczne dla turkusu (zielony szpalt na turkus). Oczywiście nie można wizualnie zobaczyć, czy te zielone ptaki są szpaltami, czy nie.
Kilka przykładów:
Jeśli połączymy zielonego/turkusa z czysto zielonym, otrzymamy:
50% szans na zielony
50% szans na zielony/turkus
Oczywiście ta kombinacja nie jest zalecana. Całe potomstwo będzie zielone i określić, które ptaki mają czynnik turkusowy będzie można tylko poprzez parowania testowe.
Ten sam problem, jeśli połączymy dwa zielony/turkus x zielony/turkus. Dostaniemy wtedy:
25% szans na zielony
50% szans na zielony/turkus
25% szans na turkus
Ta kombinacja ma 25% prawdopodobieństwa czystego zielonego i 50% prawdopodobieństwa zielony/turkus. Ale w tym przypadku również zielone ptaki zwykle nie wykazują żadnych cech wskazujących, że są szpaltami na turkus.
Lepszą kombinacją jest zielony/turkus x turkus. Daje nam to 50% szans na zielony/turkus i 50% szans turkus. Wyniki tej kombinacji są znacznie wyraźniejsze niż poprzednie. Możesz być pewien, że całe zielone potomstwo jest rzeczywiście heterozygotyczne (lub szpalt na turkus). Najprostszą kombinacją jest oczywiście turkus x turkus, ponieważ wszystkie młode będą oczywiście turkusowe.
Połączenie z dark factor
Możemy połączyć turkus z dark factor, efekt będzie ładniejszy. W połączeniu z dark factor używamy określenia D turkus, a w przypadku 2 ciemnych faktorów DD turkus. Podczas gdy D turkus ma tendencję do skłaniania się bardziej w kierunku ciemnoniebieskiego, DD turkus jest prawie szarym ptakiem, chociaż nadal ma trochę odcienia na skrzydłach. Czoło powinno w zasadzie zachować jasnoróżowy odcień. Jest to konieczne, ponieważ jest to typowa cecha turkusu.
AquaTurquoise
Turkus jest allelem bl-locus, podobnym do aqua. Kombinacje akwa i turkusu nie dają zatem zielonych ptaków szpaltów aqua i turkus, ale kolor pośredni. Ten typ wyglądu był kiedyś opisywany jako jabłkowo-zielony, ale dawało to mylne wrażenie, że jest to oddzielna mutacja. Biorąc pod uwagę umowy międzynarodowe, które stanowią, że jeśli fenotyp jest tworzony przez połączenie dwóch alleli, nie będzie odrębnej nazwy (ale zostaną one opisane przez połączenie obu czynników), mutacja ta będzie nazywana AquaTurquoise (AkwaTurkus). Podobnie jak w przypadku alleli mutacji eumelaniny, najpierw w kombinacji należy zapisać najmniej zmutowany typ (w tym przypadku aqua). Ponieważ mutację aqua i turkusową u nierozłączek można obecnie znaleźć tylko u A. roseicollis, ta kombinacja będzie możliwa tylko tutaj. AquaTurquoise A. roseicollis mają przede wszystkim wyraźne „jabłkowo-zielone” upierzenie, kolor maski przypomina kolor maski turkusowego ptaka: jasnoróżowy na górze, biały na dole.
Turkusowy niebieski
Ponieważ turkus można również znaleźć u A. fischeri i A. personatus, jest bardziej niż prawdopodobne, że odkrycie ich u A. lilianae i A. nigrigenis nastąpi.
U Agapornis fischeri te kombinacje wyglądają prawie jak „normalny” turkus. Obecnie problem z tymi ptakami polega na tym, jaka jest różnica wizualna między homozygotycznymi ptakami turkusowymi a ptakami turkusowo-niebieskimi. Może występować różnica w kolorze dzioba między obydwoma genotypami. Wśród turkusowych A. fischeri i A. personatus występują ptaki z dziobem prawie rogowym, o jasnoróżowym odcieniu oraz ptaki z dziobem jasnoczerwonym. Może być tak, że stopień redukcji psittaciny określa kolor dzioba, ale nie można wykluczyć, że ptaki z jasnoczerwonym dziobem są homozygotyczne turkusowe, a te z bardziej rogowym dziobem są turkusowoniebieskie.
Najnowsze badania dotyczące turkusowej mutacji dostarczają nowej wiedzy na ten temat ale więcej poczytać o tym można tutaj turkus=blue1blue2
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
