Agapornis personatus (potocznie nazywane są również czarnogłówkami) należy do grupy nierozłączek z białą obwódką oka.
Wraz z Agapornis fischeri, Agapornis lilianae i Agapornis nigrigenis mają typowy biały pierścień około-oczny. Te ptaki są blisko spokrewnione genetycznie. Świadczy o tym fakt, że mieszańce między tymi gatunkami są płodne. Nie są podgatunkami w stosunku do siebie, naukowcy uważają je za supergatunki, co oznacza, że kiedyś miały wspólnego przodka, z którego z czasem wyewoluowały nowe odrębne gatunki.
Odkrycie
Agapornis personatus odkryto w 1887 roku w północno-wschodniej Tanzanii. Dr GA Fischer odkrył ten gatunek a został on opisany przez Antona Reichenowa w tym samym roku. Anton Reichenow był niemieckim ornitologiem, który nazwał ten gatunek Agapornis personata. Personata oznacza maskę i przez nią nawiązał do czarnej maski na głowie.
Ciekawostka: nazwa rodzaju Agapornis ma męskie zakończenie, nazwa gatunkowa również powinna być męska i jako taka powinna brzmieć personatus zamiast personata. Ten błąd został później poprawiony przez innych autorów ale personata jest nadal regularnie używane (zwłaszcza w literaturze hobbystycznej).
Siedlisko i liczebność na wolności
Siedlisko Agapornis personatus znajduje się w północnej i środkowej Tanzanii, około sześćdziesięciu kilometrów na południowy wschód od Agapornis fischeri. Według najnowszych informacji ich siedlisko obejmuje około 200 000 km2 i składa się głównie z sawanny. Ich pożywienie składa się z różnych nasion traw i jagód.
Agapornis personatus gniazduje w dziuplach drzew. Po sezonie lęgowym na wolności można spotkać grupy liczące od trzydziestu do czterdziestu ptaków. Według miejscowych mieszkańców ptaki te są widywane bardzo często, z czego można wnioskować, że na szczęście nie są one zagrożone w swoim naturalnym środowisku.
Opis Agapornis personatus
Dziki typ Agapornis personatus ma około 15 centymetrów długości i ma czarną jak smoła głowę oraz żółtą opaskę na klatce piersiowej i szyi. Dziób jest ciemnoczerwony. Wokół brązowych oczu widać typowy biały pierścień. Dominującym kolorem korpusu jest zielony, pokrywy skrzydłowe są o ton ciemniejsze niż reszta ciała. Zagięcie skrzydła ma żółtą krawędź, zad jest fiołkoworóżowy (delikatny fiolet zmieszany z żółtym). Lotki pierwszorzędowe mają zieloną chorągiewkę zewnętrzną i czarną chorągiewkę wewnętrzną. Pióra ogonowe są głównie zielone z nieco jaśniejszym końcem. Sterówki mają pośrodku pomarańczowo-żółto-czarny wzór. Nogi są szare, a pazury ciemnoszare.
Wizualnie nie ma różnicy między samcem a samicą.
Agapornis personatus w hodowli.
Agapornis personatus jest dość łatwym do rozmnażania ptakiem. Podobnie jak w przypadku innych gatunków nierozłączek, wykorzystuje gałęzie do budowy gniazda. Samica w ciągu kilku dni buduje kuliste gniazdo. Białe jaja składane są co drugi dzień, a młode wykluwają się zwykle po 23-24 dniach. Czarnogłówki są dobrymi rodzicami i mogą być również wykorzystywane jako rodzice zastępczy.
Podobnie jak w przypadku wszystkich nierozłączek, ważne jest, aby Agapornis personatus miał czystą wodę do kąpieli w okresie lęgowym. Kiedy ptaki budują swoje gniazdo, przeciągają prawie cały materiał gniazdowy przez wodę w kąpieliskach, przyczyna tego nie jest znana. Dlatego woda musi być regularnie wymieniana.
Wzorce wystawowe wymagają całkowicie żółtej piersi bez czerwonego odcienia. Każdy, kto hoduje zielone Agapornis personatus, może zaświadczyć, że wyhodowanie odpowiedniego zielonego osobnika bez czerwonego odcienia na żółtej piersi nie jest tak łatwe, jak mogłoby się wydawać, ponieważ nawet na wolności nie wszystkie Agapornis personatus mają całkowicie żółtą klatkę piersiową. Ważnym aspektem jest wybór ptaków rodzicielskich. Jest możliwe, że piękna para nadal będzie wydawać młode z dużą ilością czerwieni na klatce piersiowej ale wyniki hodowlane mogą być lepsze, jeśli zaczniemy od pary z najmniejszą ilością czerwonego odcienia na klatce piersiowej.
Poprzez selekcję można wyeliminować czerwoną psittacine (czerwony barwnik) na piersi. Ale nie należy przesadzać, ponieważ czerwona psittacina musi być obecna w piórach maski Agapornis personatus i jeśli zostanie ona wyeliminowana za bardzo, zniknie również (niewidoczna gołym okiem) psittacina pod maską. Jeśli tak się stanie, ptak straci swój typowy czarny kolor głowy i uzyskamy raczej matowy czarny. Rzeczywisty kolor ptaka można zobaczyć dopiero po pełnym roku. Ptaki z przyzwoitym kolorem w gnieździe mogą później wybarwić się na czerwono na klatce piersiowej, a ptaki z czerwonym upierzeniem w młodości mogą czasem wypierzyć się na piękne okazy bez czerwonego odcienia.
Mutacje u Agapornis personatus:
| blue1 | autosomal recessive | |
| blue2 | autosomal recessive | |
| dark factor | autosomal incomplete dominant | |
| violet | autosomal incomplete dominant | |
| misty | autosomal incomplete dominant | |
| dominant edged | autosomal incomplete dominant | |
| opaline | sex-linked recessive | |
| NSL ino | autosomal recessive | |
| pastel | autosomal recessive | |
| dec - dark eyed clear | autosomal recessive | |
| bronze fallow | autosomal recessive | |
| pale fallow | autosomal recessive | |
| dun fallow | autosomal recessive | |
| dilute | autosomal recessive | |
| recessive pied | autosomal recessive | |
| dominant pied | autosomal dominant | |
| slaty | autosomal dominant | |
| euwing | autosomal dominant | |
| * mottle * | autosomal multi factorial | |
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
