Mimo, że Agapornis pullarius jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem w Afryce, gatunek ten prawie nie występuje w hodowlach. W przeciwieństwie do innych gatunków nierozłączek bardzo niewielu hodowcom udało się rozmnożyć te ptaki. Oprócz Agapornis pullarius pullarius istnieje również drugi podgatunek Agapornis pullarius ugandae.
Odkrycie
Kiedy i gdzie po raz pierwszy odkryto Agapornis pullarius nie jest jasne., niestety musimy się domyślać. Carl Linneus (szwedzki naukowiec, który wniósł duży wkład w dzisiejszą taksonomię roślin i zwierząt) w 1758r. sporządził oficjalnie przyjęty opis i nadał temu gatunkowi oficjalną nazwę pullarius.
Siedlisko w środowisku naturalnym Agapornis pullarius znajduje się na większej części równika. Według szacunków ich siedlisko ma wielkość 2300000km2, co czyni A. pullarius najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem rodzaju Agapornis. Podgatunek A. pullarius ugandae, jak sama nazwa wskazuje, żyje w pobliżu Ugandy.
Agapornis pullarius żyją w grupach liczących od dwudziestu do trzydziestu ptaków na rzadko zalesionych sawannach. Żywią się głównie nasionami traw, które rosną tam w dużych ilościach. Ich lęgowisko można znaleźć również na rozległych równinach. A. pullarius nie rozmnażają się w dziuplach drzew, ale na kopcach termitów. Samica kopie (wydziobuje) rowek na takim kopcu, który kończy się komorą lęgową. Tam co drugi dzień składa jajko. Podobnie jak w przypadku innych gatunków Agapornis jaja są białe. Główną zaletą tych termitowych kopców jest to, że temperatura wewnątrz jest prawie zawsze stała. Pozwala to samicy opuścić gniazdo na dłuższy czas w okresie lęgowym. Po około 23 dniach wykluwają się młode. W przeciwieństwie do innych gatunków nierozłączek młode rodzą się prawie całkowicie nagie. Pierwsze puchowe pióra pojawią się po kilku dniach.
Opis
Istnieją wyraźne różnice między samicami a samcami. Agapornis pullarius ma około 15 cm długości. U dorosłego samca czoło, korona, policzki i klatka piersiowa są pomarańczowo-czerwone. Główny kolor na korpusie jest zielony. Klatka piersiowa, brzuch, boki i kloaka są żółtawo-zielone. Płaszcz jest również zielony. Pokrywy skrzydeł są zielone. Od zagięcia skrzydeł krawędzie skrzydeł samców są kombinacją czerni, ciemnego morskiego błękitu i kilku błękitnych piór. Pokrywy podskrzydłowe są czarne. Lotki są od ciemnoszarego do czarnego. Zad jest błękitny. Pokrywy nadogonowe są zielone, pokrywy podogonowe są bardziej żółtawo-zielone. Pióra ogona, które są prawie całkowicie pokryte przez górną i dolną pokrywę ogonową, mają od nasady czerwono-żółto-czarne pasy poprzeczne. Końce ogona są zielone. Dziób jest czerwony. Pierścień oczny tworzy wąski pas małych białych i niebieskich piórek. Oczy są ciemnobrązowe. Nogi są szare, pazurki ciemnoszare. Samica ma bladopomarańczowo-czerwone czoło, koronę, policzki i klatkę piersiową. Brakuje również czarnego, niebieskiego i ciemnego morskiego na krawędziach skrzydeł. Krawędzie te są zielonkawo-żółte u samicy. Pokrywy podskrzydłowe są bardziej zielonkawoszare.
Agapornis pullarius w hodowli
Dawniej oferowano Agapornis pullarius, które zostały złowione na wolności, jednak od czasu zakazu importu dzikich ptaków hodowcy muszą pracować z ptakami, które już są w hodowlach aby utrzymać ich liczebność. Jednak potwierdzone efekty hodowlane w Europie są bardzo nieliczne.
W naturze ptaki rozmnażają się na kopcach termitów, więc jak naśladować to w hodowlach? Jednym ze sposobów jest wypełnienie dużej budki lęgowej pokrywą korkową, co daje samicy możliwość wygryzienia komory. Termostat i płyta grzewcza na dnie budki lęgowej zapewniają stałą temperaturę. Niestety duża liczba młodych umiera po krótkim czasie. Przyczyna tego nie jest znana.
Ze względu na te trudności z hodowlą Agapornis pullarius nie jest odpowiednia dla początkujących hodowców.
W 1996 roku na wystawie BVA i mistrzostwach świata COM w Charleroi została pokazana pierwsza kolekcja A. pullarius wyhodowana przez Belga Jacquesa Boussu. Później podczas BVA Masters również Eric Borgers pokazał A. pullarius, a w 2012 Luciano z Rzymu. To były jedne z niewielu razy, kiedy A. pullarius były pokazane na wystawie. Ze względu na rzadkość występowania tego gatunku w hodowlach nie widuje się ich często. Problem polega zwykle na tym, że stres jest dla tych ptaków śmiertelny w większośći przypadków. W związku z tym z pokazywaniem ich na wystawach należy być ostrożnym, lepiej skupić się na rozwoju własnej hodowli.
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
