Niewiele wiadomo o tym gatunku nierozłączek - ponieważ ptaki te nigdy nie były trzymane w niewoli i nie prowadzono badań w ich naturalnym środowisku.
Odkrycie
Pierwszy opis tego gatunku pochodzi z 1820 roku. Jako pierwszy opisał Agapornis swindernianus Heinrich Kuhl (1797 - 1821). Gatunek ten został nazwany przez Kuhla na cześć profesora Theodore van Swinderen z Uniwersytetu w Groningen w Holandii.
Nie wiadomo, który badacz schwytał pierwszego Agapornis swindernianus.
W 1895 Reichenow zarejestrował pierwszy podgatunek, Agapornis swindernianus zenkeri. Reichenow nazwał ten podgatunek na cześć jego odkrywcy G.A. Zenker. Georg Zenker (1855-1922) był botanikiem z Lipska. Później Zenker został tymczasowym dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Neapolu, a potem próbował swoich sił jako naukowiec i rolnik w Afryce Zachodniej. Wśród wielu odkryć botanicznych i zoologicznych, które wysłał do Berlina, znalazł się podgatunek zenkeri.
Siedlisko i stan na wolności
Wielu ornitologów uważa, że ten gatunek Agapornis swindernianus swindernianus można znaleźć tylko w Liberii, ale w zbiorach Alexandra Boyda odkryto skórę Agapornis swindernianus. Mówi się, że Boyd schwytał tego ptaka w Ghanie w 1902 roku. Oznaczałoby to, że gatunek ten był obecny w Ghanie na początku XX wieku, a zdjęcia wykonane przez Belga Stéphane'a Bocca w 2008 roku pokazują A. swindernianus w Parku Narodowym Kakum w Ghanie . Nie ma więc powodu przypuszczać, że dziś tego gatunku nie można tam spotkać.
Agapornis swindernianus zenkeri występują w południowo-wschodnim Kamerunie, północno-wschodnim Gabonie, północnym Kongo, południowo-zachodniej Republice Środkowoafrykańskiej i północno-zachodniej Demokratycznej Republice Konga.
Agapornis swindernianus emini występuje we wschodniej części Konga, aż do granicy zachodniej Ugandy. Agapornis swindernianus emini można czasami zobaczyć na drzewach figowych na skraju równin Bwamba w zachodniej Ugandzie.
Szacuje się, że siedlisko Agapornis swindernianus nadal obejmuje 1 500 000 km². Można więc łatwo stwierdzić, że Agapornis swindernianus obok Agapornis pullarius jest jednym z najpospolitszych gatunków nierozłączek.
Nie wiemy prawie nic o zwyczajach rozrodczych A. swindernianus. Sezon lęgowy A. swindernianus przypada prawdopodobnie na czerwiec.
Agapornis swindernianus, podobnie jak Agapornis pullarius, wykorzystuje wzgórza termitów do budowy swoich gniazd.
Opis
Agapornis swindernianus swindernianus
Ma około 13 cm długości. Nie ma dymorfizmu płciowego, co oznacza, że samiec i samica mają takie same kolory. Czoło, korona i tył głowy są trawiastozielone. Policzki i śliniaczek są jaśniejsze. Ogólny kolor ciała jest zielony, nieco mniej błyszczący i jaśniejszy na klatce piersiowej, brzuchu i kloace. Na szyi typowa wąska czarna opaska przechodząca w ochrowożółty kołnierz otaczający całą szyję. Pokrywy skrzydłowe, płaszczowe i podskrzydłowe są zielone. Lotki są czarne z zieloną krawędzią na zewnętrznej chorągiewce. Zad i górne pokrywy ogona są ciemnofioletowo-niebieskie, pokrywy podogonowe są żółtawozielone. Pióra ogona, które są prawie całkowicie zakryte górną i dolną osłoną ogona, mają zaczynając od podstawy pomarańczowo-czerwono-czarny pasek poprzeczny, po którym następuje zielony obszar. Dziób jest ciemnoszary, górna część staje się czarna w kierunku nasady. Oczy są według większości opisów brązowe, z wyraźnie żółtą tęczówką, łapy zielonkawo-ciemnoszare, pazury ciemnoszare.
Agapornis swindernianus zenkeri
Poniżej czarnej opaski na szyji znajduje się ciemnopomarańczowo-czerwony kołnierz otaczający szyję. Ten kołnierz rozciąga się aż do górnej części klatki piersiowej, stopniowo przechodząc w jasnozielony kolor dolnej części klatki piersiowej. Ten ciemnopomarańczowo-czerwony kołnierz nie jest wyraźnie zarysowany i może nawet mieć przypadkowy wzór na piersi. Ten wzór może mieć szerokość od kilku milimetrów do około jednego centymetra. W pozostałych elementach podgatunek ten przypomina typ nominalny.
Agapornis swindernianus emini
Agapornis swindernianus emini mają ciemnopomarańczowo-czerwoną opaskę na szyi, która jest mniej widoczna. Opaska jest ograniczona do szyi i nie rozciąga się do górnej części klatki piersiowej. Kolor zadu jest nieco bardziej fioletowy niż u zenkeri. Według niektórych źródeł dziób jest bardziej zakrzywiony. Skrzydła są nieco krótsze niż u Agapornis swindernianus zenkeri. Poza tym są takie same jak A. swindernianus zenkeri.
Autor uważa, że Agapornis swindernianus zenkeri jest prawdopodobnie typem podstawowym tego gatunku. Przede wszystkim ten typ jest największy i ma najbardziej centralne siedlisko.Drugim powodem, o którym należy wspomnieć, jest czerwony kolor szyi, który genetycznie jest zwykle typem podstawowym. U papug i zięb znamy kilka przypadków, w których obecne psittakofulwiny lub karotenoidy zmieniają kolor z czerwonego na żółty.
Jednym z powodów, dla których tak mało wiemy o tych ptakach, jest ich siedlisko. Różne podgatunki żyją w niedostępnych lasach równikowej Afryki Środkowej. Ptaki te żyją wysoko na drzewach. Innym powodem, dla którego ptaki nigdy nie zostały wyeksportowane, mogą być ich nawyki żywieniowe. Ptaki te żywią się głównie nasionami i figami, które występują wyłącznie w ich naturalnym środowisku. W żołądkach tych neirozłączek znajodowano nasiona figi, a także małe owady, kilka larw, a u jednego ptaka nawet gąsienicę. Możemy stwierdzić, że w przeciwieństwie do innych gatunków Agapornis, Agapornis swindernianus potrzebuje białek zwierzęcych.
Aagapornis swindernianus raczej nie pojawi się w hodowlach, ponieważ ptaki te nie mogą być eksportowane. Na szczęście na wolności jest ich wystarczająco dużo i wydaje się, że nie są zagrożone.
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
