Agapornis canus charakteruzyje się dymorfizmem płciowym, czyli widocznymi (kolorowymi) różnicami między samicą a samcem.
Podstawowy gatunek Agapornis canus canus ma podgatunek Agapornis canus abiectaneus.
Pochodzenie
Agapornis canus można znaleźć na obszarach przybrzeżnych Madagaskaru, wyspy na Oceanie Indyjskim u wschodniego wybrzeża Afryki, która jest około 2,5 razy większa od Wielkiej Brytanii. W swoim pierwotnym środowisku canus żyje w otwartych lasach liściastych w górach wzdłuż wybrzeża. Żyją w grupach i żywią się wyłącznie nasionami traw. Nie są ptakami kolonialnymi, chociaż żyją w grupach. W sezonie lęgowym pary zwykle oddzielają się od reszty grupy. Gniazdują w dziuplach, w których samica wykorzystuje kawałki drewna i trawy jako materiał gniazdowy. Nosi materiał na gniazdo między piórami. Ptaki te prawdopodobnie mają tylko jeden lęg rocznie. Na szczęście nic nie wskazuje na to, by na wolności egzystencja tego gatunku była zagrożona. Prócz Madagaskaru agapornis canus można podobno spotkać na Seszelach, archipelag na północ od Madagaskaru. Agapornis canus jest jedynym gatunkiem nierozłączek, który nie występuje na kontynencie afrykańskim. Gatunek ten został po raz pierwszy opisany przez Johanna Friedricha Gmelina w 1788 roku.
Opis
Agapornis canus ma około czternaście centymetrów długości. Samiec ma typową perłowo-szarą głowę, szyję i pierś. Oczy są ciemno brązowe. Górna część dzioba jest koloru rogowego a dolna bardziej szara. Reszta ciała jest głównie zielona ale pokrywy skrzydłowe są o ton ciemniejsze niż reszta ciała. Lotki są ciemno szare a zielonkawą zewnętrzną chorągiewką. Górne i dolne pokrywy ogonowe są podobne do koloru całęgo ciała. Kuper wydaje się być nieco ciemniejszy. Pióra ogonowe są u nasady żółtawo-zielone, przechodząc dalej w czarny pas poprzeczny. Zakończenia piór ogonowych są zielone. Łapki są jasnoszare a pazurki ciemnoszare. Samica jest prawie całkowicie zielona z popielato szarawym nalotem na piórach. Dodatkowo prócz opisanych różnic kolorystycznych, wszystkie samce mają czarne pokrywy podskrzydłowe - u samic te pióra są szarawo-zielone.
Jedyny znany podgatunek agapornis canus został odkryty i opisany w 1918 roku. W przypadku Agapornis canus ablectaneus głowa, szyja i pierś mają głębszy szary kolor z fioletowym odcieniem. Ogólnie kolor ciała jest ciemniejszy.
Hodowla canus
Podobnie jak inne gatunki nierozłączek, canus nie ma żadnych specjalnych potrzeb - może być trzymany w wolierach lub klatkach. Ważne jest, aby ptaki te miały schronienie (budkę), do którego mogą się schować, gdy temperatura spada poniżej zera.
Z pewnością nie jest to ptak dla niecierpliwych hodowców. Należy trochę poeksperymentować, aby rozmnażać agapornis canus. Nie należy liczyć, że umieszczenie pary razem zagwarantuje gniazdo, jajka, czy młode po kilku tygodniach. Trzeba dużo cierpliwości choć są hodowcy, którzy skupiają się na hodowli canus i odnoszą sukcesy. Niektórzy uważają, że canus najlepiej czuje się wtedy, gdy nie jest hodowany razem z żadnym innym gatunkiem nierozłączek. Nie ma jednak dowodów na to założenie. Bardziej prawdopodobne jest, że sukces lęgowy zależy od właściwego utrzymania, karmienia i jakości ptaków rodzicielskich. Kupując młode ptaki z linii, która jest całkowicie udomowiona i która do tej pory osiągała dobre wyniki hodowlane, masz większe szanse, niż gdybyś próbował hodować ptaki importowane z natury.
Oczywiście wskazane jest aby hodować je w możliwie dużych wolierach a jeśli sa trzymane na lęgi w klatkach hodowlanych, zaleca się aby poza sezonem lęgowym wypuszczać je do dużych wolier, żeby mogły spokojnie się wypierzyć.
Różni hodowcy również preferują różne materiały do gniazdowania. Niektórzy dają swoim agapornis canus zwykłą budkę lęgową z niewielką ilością darni, podczas gdy inni używają głębokiej budki lęgowej dla papużek falistych z włóknem kokosowym jako materiałem lęgowym. Najlepsze wyniki uzyskuje się umieszczając w gnieździe laurowiśnię (Prunus laurocerasus). Gałązki laurowe kładzie się na podłodze klatki, a samica wyciąga z liści bardzo drobne paski. Przykrywa nimi podłogę budki lęgowej i składa jajka na wierzchu. Siedzi na białych jajkach przez dziewiętnaście dni.
Canus są bardzo wrażliwe na stres, dlatego należy jak najmniej przeszkadzać ptakom w okresie lęgowym. Najlepiej sprawdzać gniazdo, gdy samica jest na zewnątrz. Jeśli agapornis canus jest niepokojony podczas siedzenia na jajkach, odleci w panice i może uszkodzić jaja pazurami.
Młode canus wychodzą z gniazda po siedmiu tygodniach, ale potem są karmione przez rodziców przez kolejne dwa tygodnie. Następnie młode można umieszczać w oddzielnych klatkach, najlepiej w cichym otoczeniu, aby uniknąć stresu. Jest holenderski hodowca, który odnosił duże sukcesy w hodowli canus. W pomieszczeniu hodowlanym ma dużą ilość roślin domowych. Według hodowcy poprawiają one atmosferę poprzez oczyszczanie powietrza. Czy to jest przyczyna jego sukcesu?
Mutacje
Jak dotąd (rok 2016) pojawiły się jedynie informacje o ptakach młodych prawdopodobnie w mutacji pallid ale potrzeba jeszcze badań aby to potwierdzić.
Canus jako ptak wystawowy
Jeśli jesteś wystarczająco cierpliwy, a Twoje ptaki dobrze czują się w towarzystwie ludzi, to Agapornis canus jest z pewnością idealnym ptakiem wystawowym. Dlatego dość regularnie można je podziwiać na wystawach. Głównym punktem uwagi podczas sędziowania tego gatunku jest perłowo-szary kolor u samców, który musi być jak najbardziej jednolity, z minimalną żółtawą poświatą. Rozgraniczenia kolorów muszę być równe. U samic ciemna poświata i plamki muszą być jak najmniej widoczne.
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" 2016 - Dirk Van den Abeele
