Gatunek ten został odkryty w południowo-zachodniej Zambii przez dr Kirkmana w 1904 roku.
Agapornis nigrigenis żyje tam na stosunkowo niewielkim obszarze między rzeką Zambezi na południu a rzeką Kafue na północy. Dziś ich siedlisko zajmuje nie więcej niż 1500 km2.
W swoim środowisku można je zobaczyć w lasach Mopane i często przy stałych źródłach wody. Na wolności nigrigenis rozmnaża się od stycznia do początku maja. Większość par zakłada jedno gniazdo podczas cyklu lęgowego.
Nigrigenis są najczęściej spotykane w lasach wzdłuż rzeki Zambezi. Wzdłuż wału lasy te mają nie więcej niż kilka metrów szerokości i zamieniają się w suchą sawannę. Ptaki zbierają tam pożywienie, w skład którego wchodzą wszelkiego rodzaju nasiona, jagody, pąki owoców i liści. Używają lasu jako schronienia. Dziury i szpary w drzewach służą do gniazdowania i wykorzystują rzekę do kąpieli. Wydaje się, że nigrigenis jest uzależniony od kąpieli.
W naturze populacja nigrigenis wydaje się stale spadać w ciągu ostatnich lat. Dziki nigrigenis jest zatem dziś uważany za gatunek zagrożony. Agapornis nigrigenis jest bardzo zależny od obecności wody w swoim środowisku. Ptaki gromadzą się w odpowiednich miejscach dwa razy dziennie, aby się tam kąpać i pić. W ciągu ostatnich lat ilość rocznych opadów zmniejszyła się na tych obszarach. Z tego powodu coraz rzadziej pojawiają się odpowiednie miejsca do kąpieli i picia. Pozostałe wodopoje są również intensywniej wykorzystywane przez inne zwierzęta oraz przez okolicznych mieszkańców, którzy korzystają z tych miejsc do pojenia bydła. Ponieważ nigrigenis są bardzo płochliwe, unikają miejsc, w których przebywają ludzie i bydło, dlatego uważa się, że jest to główna przyczyna zanikania Agapornis nigrigenis w jego małym środowisku.
Agapornis nigrigenis ma 13,5 centymetra długości i jest jedną z najmniejszych nierozłączek. Czoło i głowa są rdzawobrązowe, przechodzące w ciemnobrązowy. Podbródek, gardło i kantar (obszar między okiem a nasadą dzioba) są czarne (w kolorze antracytu), tył głowy jest oliwkowo-zielony. Pokrywy skrzydłowe i ogon są matowo-zielone, dolna część klatki piersiowej, brzuch, boki i okolice odbytu są żółtawo-zielone. Duże pióra ogona mają pomarańczowo-czerwono-żółto-czarne oznaczenie ukośne i zielone końcówki. Dziób jest czerwony, przechodzący w ciemno-różowy, z białą woskową powłoką u podstawy. Nogi są szare z brązowymi pazurami. Brązowe oczy otoczone są białymi obwódkami. Ten ptak ma również na piersi pomarańczowo-łososiowe plamki. Nie ma widocznej różnicy między płciami, chociaż według niektórych hodowców samice mają być nieco mocniejsze i mieć szerszą podstawę dzioba. Nigrigenis jest mniejszy niż personata czy fischer i ma charakterystyczną, inną postawę (podobnie jak lilianae).
Hodowla nigrigenis
Nie są tak agresywne jak inne gatunki, ale warto pozwolić parom rozmnażać się w indywidualnych wolierach lub klatkach hodowlanych. Jako materiał do gniazdowania zwykle używają świeżych gałązek, z których samica buduje gniazdo w kształcie kuli. Jaja składane są co drugi dzień, w sumie jest ich od trzech do sześciu. Samica wysiaduje około 23 dni. Zwykle rozpoczyna inkubację po drugim jajku, ale i tutaj są wyjątki. Gdy młode wykluwają się po około 23 dniach, mają szarawy puch, który po kilku dniach zaczyna zmieniać kolor na różowy. Młode można zaobrączkować w wieku od dziewięciu do dziesięciu dni. Opuszczają gniazdo po około czterdziestu dniach i są karmione przez rodziców przez kolejnych czternaście dni. Należy zapewnić odpowiednią wilgotność w gnieździe i wokół niego. Dlatego codziennie warto dostarczać swoim ptakom świeże gałązki.
Mutacje:
blue1
blue2
dark factor
violet
misty
dominant edged
NSL Ino
pastel
dec
dilute
szek recesywny
szek dominujący
euwing
*mottle*
Wzorzec zielonego nigrigenis (samca/samicy)
Czoło: rdzawobrązowe z minimalną czarną opaską u podstawy dzioba
Wierzchołek głowy: ciemny rdzawobrązowy przechodzący w brązowozielony z tyłu głowy
Podbródek i kantary: czarne, stopniowo przechodzące w brązowo-czarne w kierunku ucha
Oczy: ciemnobrązowe, tęczówka nieco jaśniejsza od źrenicy, otoczone jasno-białą obwódką woskowej skóry
Dziób: czerwony, jaśniejszy od góry, z białą woskówką u nasady
Podbródek: jasnopomarańczowy
Pierś, boki, brzuch i okolice odbytu: jasnozielony
Duże pokrywy skrzydłowe: nieco ciemniejsze niż reszta korpusu, sprawiające wrażenie lekko wypukłych
Lotki: jasnozielona chorągiewka zewnętrzna, czarna chorągiewka wewnętrzna”
Małe pokrywy skrzydłowe: żółto-zielone
Kuper i pokrywy nadogonowe: jasnozielone
Pokrywy podogonowe: jasnozielone
Pióra ogona: pióra ogona są przeważnie jasnozielone z wyblakłym czubkiem, mają pomarańczowo-żółte i czarne kropkowanie pośrodku
Nogi: szare
Pazury: nieco ciemniejsze niż nogi
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds - Owners manual and reference quide" 2005 - Dirk Van den Abeele
