Agapornis taranta została odkryta najprawdopodobniej w 1809 lub 1810 roku w regionie zwanym Abisynią.
Abisynia, czyli imperium etiopskie, istniało od 1137 do 1974 roku i obejmuje obszar znany obecnie jako północ Etiopii i Erytrei, część północnej Somalii, Dżibuti, dalekie południe Egiptu, Wschodni Sudan, Jemen i zachód Arabii Saudyjskiej .
Przełęcz górska Taranta znajduje się w dawnej północno-wschodniej Abisynii, obecnie znanej jako region graniczny między Etiopią a Dżibuti. Sama góra Taranta znajduje się w Tadjourah w Dżibuti. Ponieważ w tej przełęczy zaobserwowano te nierozłaczki więc nadano im nazwę od nazwy góry.
Agapornis taranta żyje na wyżynach północno-wschodniej, środkowej i zachodniej Etiopii, południowej Erytrei i wschodniego Dżibuti. Agapornis taranta to ptaki żyjące na wysokości od 1600 do 3800 metrów. Ponieważ są przyzwyczajone do tej dużej wysokości, są również przyzwyczajone do niskich temperatur w nocy. Dziś ich całkowite siedlisko obejmuje około 350 000 km2 i nic nie wskazuje na to, że populacja jest zagrożona.
Agapornis taranta występuje zarówno na terenach leśnych, jak i w miastach. Ze względu na ograniczenia importowe dotyczące rzadkich zwierząt, A. taranta nie jest już łapany na wolności. Na szczęście dostępnych jest wystarczająca liczba ptaków żyjących w niewoli.
Zgodnie z obserwacjami Agapornis taranta na wolności żyją w niewielkich grupach, a nocą odpoczywają w dziuplach drzew. W okresie lęgów samica tworzy w takim zagłębieniu płytką kulistą dolną warstwę gałązek, gałęzi i liści. Ten materiał gniazdowy jest transportowany przez samicę między jej piórami. Ta metoda transportu jest typowa dla grupy nierozłączek z dymorfizmem płciowym oraz Agapornis roseicollis.
Unikalne dla A. taranta jest to, że samica traci część piór na klatce piersiowej i brzuchu tuż przed złożeniem jaj (możliwe, że sama je usuwa) i używa ich do przykrycia zagłębienia gniazda. Ta metoda nie występuje u żadnego innego gatunku Agapornis.
Na wolności żywią się głównie nasionami traw, jagodami i owocami. Lubią też jeść dojrzałe figi.
Agapornis taranta należy do grupy o dymorfiźmie płciowym, co oznacza, że samce i samice mają inny kolor. Ich długość 17cm czyni je największym członkiem Agapornis.
Samiec ma typowy czerwony wzór na czole, który biegnie do szczytu czaszki, a wokół oczu ma czerwony pierścień. Lotki są czarne, a krawędzie skrzydeł zaczynające się od zagięcia są niebieskawo-czarne. Pokrywy podskrzydłowe są czarne, co występuje u samców wszystkich trzech gatunków z grupy dymorficznej. Ogon ma na końcu czarny pasek. Dziób jest czerwony, tęczówka brązowa, a palce i nogi ciemnoszare. Reszta ciała jest zielona.
Samica nie ma czerwonego wzoru na czole, brakuje niebieskawych krawędzi skrzydeł, a podskrzydłowe osłony są zielonkawo szare. Poza tym jest identyczna z samcem. Czasami młodym samcom dopiero po kilku miesięcach ujawnia się typowa czerwona opaska na czole. W ciągu pierwszych kilku miesięcy zarówno samce, jak i samice mają równomierny zielony kolor. Różnicę widać jednak w pokrywach podskrzydłowych. Są one raczej szarozielone u samic i bardziej czarne u samców.
Agapornis taranta w hodowli
Agapornis taranta rozmnażają się w hodowli, ale nie tak łatwo jak Agapornis personatus czy Agapornis roseicollis.
Niektóre pary rozmnażają się cały czas, a inne nigdy. Większość par ogranicza się do jednego lęgu rocznie, podczas gdy inne mogą mieć dwa.
Warto kupować młode ptaki dopiero wtedy, gdy są w pełni wybarwione, czyli po około dziewięciu miesiącach. Nie ryzykujemy wtedy, że kupimy dwa młode ptaki tej samej płci lub że umrą podczas młodzieńczego pierzenia.
Agapornis taranta jest jedynym gatunkiem nierozłączek, który osiąga dojrzałość płciową w drugim roku życia, więc nie ma potrzeby dokonywania pochopnych zakupów. Kupując je warto skupić się głównie na rozmiarze ptaka i kolorze pazurków. Ptaki, które nie spełniają nawet norm, z pewnością nie nadają się do stworzenia odpowiedniego stada hodowlanego.
Według niektórych hodowców A. taranta najlepiej rozmnaża się w oddzielnych przestrzeniach, w których nie występują żadne inne gatunki nierozłączek. Inni zaś z powodzeniem hodują je w tej samej przestrzeni, co A. roseicollis i A. personotus. Tak więc z dobrą parą i odrobiną szczęścia wszystko jest możliwe.
Agapornis taranta powinna być trzymana w klatkach o długości co najmniej jednego metra. Daje im to wystarczająco dużo miejsca do swobodnego poruszania się. Jeszcze lepiej, jeśli możemy umieścić je w wolierze. Zwykle używa się „płaskiej budki lęgowej” o wymiarach 30 x 15 x 15 cm. Jako materiał do gniazdowania można użyć gałązek wierzbowych lub gałązek palmowych, ale nie każdy Agapornis taranta ich użyje.
Białe jaja składane są co drugi dzień i zazwyczaj samica zaczyna wysiadywać zaraz po złożeniu drugiego jaja. Okres inkubacji wynosi około 23 do 25 dni. Młode mają białe puchowe pióra po wykluciu. Obrączki można zakłądać młodym po dziewięciu do dziesięciu dniach. Młode są całkowicie zielone, podobnie jak samice i mają brudnożółty dziób z czarną plamką na czubku. Opuszczają gniazdo po około pięćdziesięciu dniach. Zwykle pozostają z rodzicami jeszcze przez dziesięć dni, zanim zostaną rozdzieleni. Kiedy ptaki rodzą się w wolierze, nie ma pośpiechu i można je dłużej trzymać z rodzicami.
Podczas rozmnażania się A. taranta największym problemem jest to, że młode czasami nagle umierają w pierwszych dniach. Nie jest znany konkretny powód. Prawdopodobnie jedną z przyczyn może być nadwrażliwość na niektóre bakterie i złe funkcjonowanie jelit młodych. Rozwiązaniem może być zmieszanie naturalnego jogurtu z pokarmem jajecznym. Jogurt naturalny zawiera naturalne pałeczki kwasu mlekowego, które w mniejszym lub większym stopniu pobudzają florę jelitową. Dobrą alternatywą jest skorzystanie z zakupionego w sklepie produktu, który zawiera pałeczki lacto. Produkt ten można łatwo mieszać z pokarmem jajecznym.
Agapornis taranta to z pewnością dobry ptak wystawowy. Dzięki swojej spokojnej naturze łatwo go trenować przy odrobinie cierpliwości. Sędziowie zwracają uwagę, czy ptaki te są w doskonałej kondycji oraz czy czerwony pierścień wokół oka u samca nie jest przerwany. Czerwony kolor na czole powinien być równy bez żółtych plam w czerwonej strefie. Również granica czerwonej strefy na czole powinna być jak najczystsza. Samice powinny mieć równomierny kolor. Wielkość także ma znaczenie.
Mutacje barwne u Agapornis taranta:
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
