Agapornis roseicollis - nierozłączka czerwonoczelna

Opis ze strony ptakiozdobne.pl - lekko zmodyfikowałem

Nierozłączka czerwonoczelna (łac. Agapornis roseicollis).

Inne nazwy : nierozłączka różowoczelna.

Informacje ogólne:
Tereny zamieszkiwane przez ten gatunek to południowo-zachodnia część Afryki (czyli Namibia, Angola oraz dalej aż po tereny rzeki zwanej Oranje). 

Papużka nierozłączka czerwonoczelna jest małą papugą (15-17cm długości) występującą na terenach sawanny z rzadko występującymi samotnymi drzewami baobabu lub akacji, oraz na terenach lasów nieodwiedzanych przez ludzi.

Nierozłączka czerwonoczelna jest jedną z najbardziej lubianych i najczęściej hodowanych papug.

Tereny zamieszkiwane przez ten gatunek to południowo-zachodnia część Afryki (czyli Namibia, Angola oraz dalej aż po tereny rzeki zwanej Oranje). Papużka nierozłączka czerwonoczelna jest małą papugą (15-17cm długości) występującą na terenach sawanny z rzadko występującymi samotnymi drzewami baobabu lub akacji, oraz na terenach lasów nieodwiedzanych przez ludzi.

Pobliża rzek są zawsze chętnie odwiedzane, a nawet często zdarza się tak, że nierozłączki czerwonoczelne zakładają gniazda właśnie w pobliżu rzek (tworząc ogromne kolonie tych papug składające się często z kilku tysięcy osobników, powodując ogromny hałas). Rzekę taką odwiedzają przynajmniej raz dziennie uzupełniając straconą wodę podczas całego dnia. Papużki nierozłączki czerwonoczelne są bardzo odpornymi papugami, które doskonale potrafią szybować w powietrzu z niezwykłą prędkością jak na ich małe rozmiary. Podczas lotu całego stada nierozłączek czerwonoczelnych do wodopoju wiele z ptaków nawołuje się wzajemnie wydając przy tym silnie brzmiące okrzyki.

Nierozłączki czerwonoczelne swoje gniazda zakładają, a raczej adaptują na swoje, stare i porzucone gniazda wikłaczy. Gniazda nierozłączek czerwonoczelnych mogą być również założone w dziuplach drzew.

W naturalnym ubarwieniu dominuje zielony kolor piór. Zarówno podbródek, czoło, gardło, boki szyi oraz podgardle jest koloru jasno-czerwonego pomieszanego z różowym. Reszta ptaka to w zdecydowanej większości zieleń, wyłączając z tego sterówki, które to są ubarwione na czerwony z odcieniem pomarańczowym oraz lotki które są czarne.

Papugi te wydają swój charakterystyczny piskliwy, ostry i bardzo donośny głos praktycznie na każdą okazję - na zaskoczenie, na radość, na gody, na niepokój, na strach itp. Ptaki te głos traktują bardzo poważnie, gdyż to dzięki niemu uprzedzają stado o zbliżającym niebezpieczeństwie (mowa o osobnikach żyjących na wolności), w przypadku ptaków żyjących w hodowli instynkt ten również istnieje. Gdy nierozłączki czerwonoczelne cichutko sobie szczebioczą oznaczać to może, że mają bardzo dobre samopoczucie.

Średnia długość życia nierozłączki czerwonoczelnej to ok. 10 lat.

Nierozłączki czerwonoczelne bywają agresywne wobec innych gatunków ptaków, tak więc nie należy umieszczać ich nawet z dużo większymi od siebie ptakami, gdyż mniejsze zadziobią, a te większe będą stale drażnić skubiąc i dokuczliwie dziobiąc po nogach, robiąc rany, co może doprowadzić do śmierci ptaków dręczonych przez te papużki. Ich dzioby są bardzo mocne.

Kilka par papużki nierozłączki czerwonoczelnej może być trzymanych w jednej klatce bądź wolierze, bez obawy, że zaczną się dziobać.

Zmiany temperatur nie sprawiają, że ptaki czują się źle, gdyż gatunek ten jest bardzo wytrzymały. W wolierach zewnętrznych nierozłączki czerwonoczelne mogą przebywać już od pierwszych dni wiosny, aż po późną jesień. 

Historia:
Pierwsze osobniki widziane w Europie zostały przywiezione przez niemiecką firmę badawczą (prowadzącą sklep zoologiczny), która to pod przewodnictwem K. Hagenbecka sprowadziła nierozłączki czerwonoczelne na tereny Europy na przełomie lat 1860/1861. Pierwsze wylęgi zanotowano dopiero dziesięć lat po sprowadzeniu nierozłączek czerwonoczelnych do Europy. Papużki te były umieszczone w Berlińskim Ogrodzie Zoologicznym i cieszyły się bardzo dużą popularnością.

Hodowla:
Papużki nierozłączki czerwonoczelne bardzo szybko zyskały wielką popularność wśród hodowców w Europie. Wiele osób zastanawiało się gdzie tkwi fenomen tych papużek, że tak szybko i na taką skalę zaczęły pojawiać się praktycznie w każdym domu. Otóż głównymi powodami takiego zainteresowania tym gatunkiem były niskie wymagania w hodowlane, łatwość przystosowania się do środowiska, oraz niezwykła jak na papugi odporność na większość z obecnych chorób.

Pożywienie:
Pożywieniem papużki nierozłączki czerwonoczelnej są przede wszystkim nasiona traw stepowych, jak również różnego rodzaju owoce dostępne w tamtym rejonie. Na wolności nierozłączki w swoim codziennym menu posiadają gałązki różnych drzew liściastych - nierozłączki czerwonoczelne bardzo ochoczo obgryzają całe gałęzie. Wszystko po to, by pozyskać mikro- oraz makroelementy, zawarte w korze. Zarówno mikro jak i makroelementy potrzebne są ptakom w prawidłowym rozwoju całego organizmu ptaka.

Odchowanie młodych nie jest trudne pod warunkiem oczywiście, że stworzymy do tego odpowiednie warunki oraz odpowiednio zadbamy o dietę rodziców.

Na krótko przed okresem lęgowym nierozłączki czerwonoczelne są bardzo spokojne. Widoczna jest w tym okresie wzajemna opiekuńczość, troska i przywiązanie do siebie. Podczas tokowania nierozłączki są w stałym ruchu. Samiec jak i samica latają z gałęzi na gałąź (samiec zawsze ląduje tuż przy samiczce sprawiając wrażenie obawiającego się męża o zdrowie żony) jakby nie mogły powstrzymać radości ze zbliżającego się dla nich okresu.

Rozmnażanie:
Ich czułość objawia się wesołymi trelami oraz charakterystycznym czochraniem się po karku oraz po głowie (występuje w tym czasie bardzo zjawiskowe i specyficzne zachowanie - "przekładanie nogi przez skrzydło"). Samiec podczas tańca godowego cicho szczebiocze wydając bardzo miękkie dźwięki. Samica w tym samym czasie odchyla delikatnie głowę do tyłu, unosząc skrzydła i nieco je rozszerzając oraz stawiając niemal pionowo swój ogon - jeśli zaczyna przysiadać na ziemi lub na gałęzi oznacza to zgodę i zachętę na kopulację. W trakcie kopulacji samiec trzymając się bardzo mocno piór na głowie samicy zaczyna kopulować. Kopulacja trwa długi okres czasu - często zdarza się czasem, że kilka minut. Toki odbywają się kilka razy w ciągu całego dnia.

Gniazdo zawsze buduje samica, wtykając sobie budulec pomiędzy piórka kupra jak również w okolice dolnej części grzbietu. Szybko zanosząc cały "materiał budulcowy" do budki lęgowej.

Nierozłączki czerwonoczelne najczęściej podczas budowy gniazda korzystają z gałązek wiklinowych, brzozowych oraz wierzbowych, ponieważ są miękkie i łatwe w obróbce. Jak wcześniej wspominałem samiec nie bierze bezpośrednio udziału w budowie gniazda - zadanie to należy do obowiązków samicy. Samiec czasem przytnie materiał (gałązkę itp.) do odpowiedniej długości. Podczas budowy gniazda parka zaczyna kopulować, aż do momentu zakończenia gniazda, kiedy to samica zaczyna składać jaja w odstępach 2-3 dniowych od 3 do 5 jaj (w sumie). Wysiadywanie zaczyna się wraz ze zniesieniem trzeciego jaja. Samiec od czasu do czasu przylatuje odwiedzić samicę jakby sprawdzając czy aby na pewno wszystko w porządku. Gdy samiec odwiedza samicę karmi ją, w nocy zaś pilnuje całego gniazda siedząc i czuwając na zadaszeniu. Samiczka podczas wysiadywania opuszcza gniazdo niezwykle rzadko pozostawiając jaja na krótką tylko chwilkę.

Zazwyczaj parka nie zwraca wcale uwagi na tak zwane "kontrolne badanie gniazda", kiedy to po prostu jesteśmy ciekawi czy wszystko w gnieździe odbywa się prawidłowo sprawdzając w tym momencie gniazdo usuwając na chwilę sufit. Złożone jaja są wysiadywane przez okres nieco ponad 3 tygodni, bo 22-23 dni. Po tym okresie młode zaczynają się kluć. Młode są pokryte w całości rudawym puchem pod spodem zaś widoczna jest czerwona skóra.

Gdy młode się wyklują należy podawać zarówno karmę przeznaczoną dla młodych jak i pokarm miękki, czyli np. ugotowane na twardo jajko (w formie bardzo rozdrobnionej, np. widelcem). Podawać należy też skiełkowane nasiona w dużych ilościach.

Po tygodniu, gdy młode zaczynają się opierzać samiec zaczyna pomagać samicy (wcześniej tylko ją karmił). Po 35 dniach od wyklucia młode opuszczają po raz pierwszy gniazdo będąc zarazem już bardzo dobrze upierzonymi papużkami. Młode potrafią latać w momencie, opuszczania gniazda.

Młode barwą swojego upierzenia nie różnią się prawie wcale od swoich rodziców, oczywiście ubarwienie pisklęta mają nieco bledsze niż rodzice, a specyficzna czerwonawa maska na czubku głowy nie jest aż tak bardzo rozległa jak ma to miejsce u dorosłych osobników. Od pierwszych chwil od opuszczenia przez pisklęta gniazda są one uczone przez rodziców, gdzie się mogą pożywiać, towarzysząc im np. przy karmniku.

Przez 14 dni od opuszczenia gniazda młode są wciąż dokarmiane przez rodziców, a w szczególności przez samca, który w tym okresie wykazuje się nadzwyczajną pracowitością i ogromną troskliwością o całą rodzinę. Młode bardzo często jeszcze będą odwiedzać gniazdo swoich rodziców.  Młode należy odseparować, od rodziców, zaraz po okresie, gdy się usamodzielnią, ponieważ stare osobniki zaczną odpędzać młode traktując je jak rywali i troszcząc się wyłącznie o najmłodszy lęg.

W czwartym miesiącu życia następuje wymiana piór.  9-cio miesięczne młode posiadają już w pełni upierzenie dorosłych. Jednoroczne lub dwuletnie ptaki nadają się do lęgu.

Dość częstym i niestety bardzo groźnym zjawiskiem widocznym podczas lęgów u nierozłączek czerwonoczelnych jest fakt, że embrion po prostu zamiera. Dzieje się tak najczęściej już na etapie wysiadywania jaj przez samicę (czyli już w 8-10 dniu licząc od zniesienia pierwszego jaja). Zjawisko to bardzo często spowodowane jest za małą wilgotnośćią otoczenia. Dzieje się to, dlatego, że w naturalnym środowisku nierozłączki czerwonoczelne gniazdują podczas pory deszczowej. Wilgotność w tym okresie sięga około 97%-99% tak zwanej wilgotności względnej. Tak, więc należy pamiętać o tym, gdy zbliża się okres wysiadywania jaj przez samicę.

Doświadczeni hodowcy w dziedzinie nierozłączek czerwonoczelnych stosują bardzo łatwą, aczkolwiek skuteczną metodę zwiększającą wilgotność. Budują oni podwójne dno w budce lęgowej, zapełniając lukę pomiędzy jednym a drugim dnem, stale mokrym torfem, dostarczając pożądaną przez nas wilgotność (dno środkowe posiada kilka małych dziureczek, dzięki którym para wodna wydostaje się nawilżając powietrze). Gdy jednak nie chcemy używać torfu, możemy pomiędzy te dwa dna włożyć miseczkę z wodą, którą wymieniamy, co kilka dni, tak, by woda była ciągle świeża.

Pomimo małego rozmiaru, (bo tylko 15-17cm) nierozłączka czerwonoczelna jest największą z nierozłączek.

 Mutacje barwne u Agapornis roseicollis: