Agapornis fischeri, obok Agapornis roseicollis i Agapornis personatus, jest obecnie jednym z najpopularniejszych gatunków hodowanych nierozłączek.
W obrębie tego gatunku istnieje już wiele mutacji barwnych.
Odkrycie
Dr. Fischer odkrył ten gatunek w północnej Tanzanii w 1887 roku. Fischer był niemieckim ornitologiem, który pod koniec XIX wieku pomógł zbadać znaczną część wschodniej Afryki. Podobnie jak w przypadku Agapornis personatus, to Anton Reichenow opisał Agapornis fischeri i nazwał te nierozłączki imieniem ich odkrywcy.
Siedlisko i status na wolności
Agapornis fischeri żyją w małych grupach po 10-20 ptaków, głównie w północno-środkowej Tanzanii, na południe od Jeziora Wiktorii, niedaleko siedliska Agapornis personatus. Siedlisko Agapornis fischeri składa się głównie z suchych sawann, na których żywią się nasionami traw. Mówi się również, że Agapornis fischeri regularnie odwiedzają lokalne pola prosa i kukurydzy. Ich siedlisko wynosi około 136 000 km2 i obejmuje Park Narodowy Serengeti. Przez lata nie było ograniczeń na wywóz tych nierozłączek z Tanzanii co "zaowocowało" prowizoryczną klasyfikacją „Prawie zagrożone”. Na szczęście ten eksport został zatrzymany, ale odbudowa populacji zajmie jeszcze trochę czasu.
Rozmnażają się między styczniem a kwietniem, ale pojawiły się również doniesienia o gniazdach między czerwcem a lipcem. Większość gniazd znajduje się w zagłębieniach i szczelinach martwych drzew o wysokości od 2 do 15 metrów.
Hybrydy Agapornis fischeri i Agapornis personatus zostały zaobserwowane w Kenii. W literaturze nazywa się to „dziką populacją”. Jest to populacja wywodząca się z ptaków, które uciekły z wolier i które zdołały przetrwać. W 1987 było już 6000 tych hybryd. Nie trzeba dodawać, że mogą one stanowić zagrożenie dla rodzimych ptaków i czystości gatunku.
Opis Agapornis fischeri
Agapornis fischeri ma około 15 centymetrów długości. Jego maska na ciemieniu jest pomarańczowo-czerwona, nieco jaśniejsza pod dziobem. Maska z tyłu głowy wtapia się w oliwkowy zielonkawy brąz. Dziób jest czerwony. Wokół brązowych oczu znajduje się typowy biały pierścień. Ogólny kolor ciała jest zielony, pokrywy skrzydłowe są o ton ciemniejsze niż reszta ciała, zagięcia skrzydeł są żółte. Pióra ogona (sterówki) są głównie zielone z niebieskim końcem. Mniejsze pióra ogonowe mają pośrodku pomarańczowo-czerwony wzór, częściowo otoczony czarną strefą. Kuper jest fioletowy. Nogi są szare, a pazury ciemnoszare.
Agapornis fischeri w hodowli
W sezonie lęgowym Agapornis fischeri ma takie same wymagania, jak wszystkie inne gatunki nierozłączek z białym pierścieniem około-ocznym. Jeśli chcemy hodować określone kolory, powinniśmy łączyć je w obszerne klatki hodowlane. Jeśli nie chcemy hodować według koloru, można umieścić kilka par w przestronnej wolierze. Należy zapewnić gałązki wierzby jako materiał do gniazdowania i upewnić się, że jest odpowiednie oświetlenie i wentylacja. Wymagają dużej różnorodności nasion oraz wystarczającej ilości pokarmu jajecznego. Ptaki zwykle rozmnażają się bez problemów. Lęg pięciu, czasem nawet sześciu młodych nie jest rzadkością. Okres inkubacji wynosi od 23 do 25 dni.
Młode ptaki czasami mają matową barwę maski, która zwykle znika po około trzech miesiącach. Ptaki starsze, które nadal mają w masce ten ciemniejszy wzór, są zdecydowanie hybrydami i należy je wykluczyć z populacji lęgowej.
Agapornis fischeri typu dzikiego jest idealnym ptakiem dla początkującego hodowcy. Nie ma wielu konkretnych wymagań i zazwyczaj nie trzeba zbyt długo czekać na wyniki hodowli. Można by pomyśleć, że to „bułka z masłem”, ale tak nie jest. Zielony Agapornis fischeri to jeden z najtrudniejszych ptaków jeśli chodzi o okaz, spełniający wszystkie standardy wystawowe. Fakt, że ten dziki typ Agapornis fischeri jest często hodowany, sprawia, że mniej uwagi poświęca się jakości. Jeśli przyjrzymy się uważnie, zobaczymy, że istnieją różne typy wyglądu. Są wyraźnie dwie grupy: z jednej strony mamy ptaki z żółtą strefą przejściową w masce z bardziej brązowo-zielonym tyłem głowy, a z drugiej strony są ptaki z wyraźniejszą pomarańczowo-czerwoną maską i wyraźnie dużo więcej czerwonego pigmentu w piórach z tyłu głowy.
Zaistniała potrzeba jasnych wytycznych dotyczących tych ptaków. Najpierw dokładnie przestudiowano opisy Agapornis fischeri i obserwowano ptaki na wolności. Na tej podstawie ustalono, że prawie we wszystkich przypadkach można było znaleźć żółtą strefę przejściową w masce. Nigdy nie stwierdzono, że z tyłu głowy jest dużo czerwieni. Badania piór ujawniły, że tylko niewielką ilość czerwonej psittaciny można znaleźć z tyłu głowy u dzikiego Agapornis fischeri.
Można zapytać, skąd pochodzi ten czerwony kolor. Przede wszystkim ważne jest, aby wiedzieć, że czerwona psittacina jest kolorem, który najłatwiej rozwija się w piórach, zwróć uwagę na czerwony odcień na żółtej klatce piersiowej Agapornis personatus. Są też standardy, które wymagają jednolitej pomarańczowo-czerwonej maski. Taki standard opiera się na ogólnym wyglądzie ptaka. Ludzie zaczęli więc opierać selekcję hodowlaną na pomarańczowo-czerwonej masce, ale problem polegał na tym, że tył głowy nie był już brany pod uwagę. W rezultacie czerwona psittacina została "wyhodowana" nie tylko w masce, ale także w tyle głowy. W latach 90. introgresja genetyczna (w hodowli ptaków zwana hybrydyzacją) była częstym zjawiskiem u Agapornis fischeri, wpłynęła na czerwoną psittacine z tyłu głowy ponieważ większość tych transmutacji pochodzi od Agapornis personatus a z tyłu głowy Agapornis personatus można znaleźć znacznie więcej czerwonej psittacyny niż Agapornis fischeri. Najczerwieńsze okazy były również jedynymi użytymi do dalszej hodowli w NSL ino green Agapornis fischeri. Z przodu były pięknie czerwone, ale tył głowy też był zbyt czerwony. Następnie połączenie tych NSL ino green z zielonymi miało również miało wpływ na nadmiar czerwonej psitaciny z tyłu głowy zielonych Agapornis fischeri.
Zamiar uzyskania pięknego koloru maski dla wszystkich istniejących mutacji Agapornis fischeri nie stanowi problemu, o ile czerwona psittacina nie pojawi się w miejscach, w których nie powinna być obecna. Czasami prowadzi to do nieporozumień. Zbyt dużo czerwonej psittaciny może czasami powodować zmniejszenie eumelaniny (ciemnego pigmentu) z tyłu głowy. Ptaki z serii niebieskiej miały czasami prawie całkowicie wybielony tył głowy, ponieważ eumelanina została zastąpiona bezbarwną psittacyną (u ptaków niebieskich zniknęła czerwona psittacina). Niektórzy hodowcy zaczęli używać nazwy „sable” dla tego fenotypu, nie zdając sobie sprawy, że ten typ wyglądu nie był tak naprawdę mutacją. Zostało to wzięte pod uwagę przy opracowywaniu nowych standardów, których celem jest równomiernie zabarwiona pomarańczowo-czerwona maska, ale obecność zbyt dużej ilości czerwonej psittaciny z tyłu głowy jest uważana za błąd poważniejszy niż np. wąska żółta strefa przejściowa w masce. Powód tego jest prosty: żółta strefa przejściowa występuje również w czystym typie dzikim, jednak czerwona psittacina jest głównie spowodowana niewłaściwą selekcją, albo może być również wynikiem złej selekcji w transmutacji (hybrydach).
Kilka ciekawostek dotyczących wystawowych Agapornis fischeri typu dzikiego:
- Kolor strefy przejściowej na szyi musi być jednolity. Obecność plamek czerwonej psittaciny na bokach szyi i z tyłu głowy jest błędem;
- Preferowane są ciemnopomarańczowe maski;
- Wymagane są wyraźne rozgraniczenia kolorów na głowie;
- Granica między szyją a klatką piersiową musi być wyraźnie zaznaczona i przebiegać od zgięcia skrzydła do zgięcia skrzydła;
- Pas na czole musi być szeroki do połowy oka;
- Czarne plamy lub linie w upierzeniu to błędy.
- Ukośny wzór na sterówkach musi być prawie całkowicie zakryty przez pokrywy nadogonowe i podogonowe;
- Nie jest wymagane wyraźne rozgraniczenie między kolorem kupra a pokryw nadogonowych;
- Woskówka musi być biała i nieuszkodzona.
Jeśli planujemy rozpocząć hodowlę niebieskiego Agapornis fischeri (lub innego koloru), warto zakupić ptaki od doświadczonych i zaufanych hodowców. Unikniemy w ten sposób używanie hybryd do swojej hodowli. Nie można przecenić stwierdzenia: nigdy nie kupuj ptaków od przypadkowych hodowców! Dobre ptaki rodzicielskie są niezbędne do rozwoju dobrej linii hodowlanej.
Jeśli jednak zdecydujesz się kupić i hodować kilka mutacji, najpierw połącz je z dobrym, czystym dzikim typem. Stąd obecność w hodowli wielu ptaków czystych dzikich typów jest koniecznością. W następnym roku możesz skorzystać z młodego szpalta. Zbudowanie w ten sposób dobrej linii hodowlanej zajmie więcej czasu, ale wynik będzie znacznie lepszy!
Mutacje barwne u Agapornis fischeri:
| blue1 | autosomal recessive | |
| blue2 | autosomal recessive | |
| * orange face * | autosomal incomplete dominant | |
| * pale headed * | autosomal incomplete dominant | |
| dark factor | autosomal incomplete dominant | |
| violet | autosomal incomplete dominant | |
| misty | autosomal incomplete dominant | |
| dominant edged | autosomal incomplete dominant | |
| pale | sex-linked recessive | |
| * pallid * | sex-linked recessive | |
| opaline | sex-linked recessive | |
| SL dominant greywing | sex-linked incomplete dominant | |
| NSL ino | autosomal recessive | |
| pastel | autosomal recessive | |
| dec - dark eyed clear | autosomal recessive | |
| bronze fallow | autosomal recessive | |
| pale fallow | autosomal recessive | |
| dun fallow | autosomal recessive | |
| dilute | autosomal recessive | |
| recessive pied | autosomal recessive | |
| dominant pied | autosomal dominant | |
| dominant reduced | autosomal dominant | |
| slaty | autosomal dominant | |
| euwing | autosomal dominant | |
| * mottle * | autosomal multi factorial | |
| * crested * | autosomal multi factorial | |
Opracowano na podstawie książki : "Lovebirds Compendium" - 2016 - Dirk Van den Abeele
